Tida går, dagane flyg forbi...

Lenge sida de har fått ei rein oppdatering frå meg. Kva skjer egentlig i Bergen?

- Det regnar. Kvar dag. Det er no nesten gått sport i å tippe kor mange dager på rad vi ender på med regn. Vi er no godt over 60. Heile oktober, november og desember har vore ei einaste grå, våt smørje, virkar det som. Eg såg lyset frå sola i ei glipe mellom skyene i går, og tenkte at "hmm, kva er det?" Alt var plutselig litt lysare og klarare, men så skya det over igjen og det vart grått og trist igjen. Egentlig trur eg ikkje at eg er ein person som blir spesielt deprimert over mangel på solskinn, heilt til eg merkar kor godt og mykje lettare det er å stå opp til dagslys og solstrålar. Men du, så dritlei ein kan bli av bilsprut, vassing på vei til jobb, og følelsen av at det konstant er mørkt. Til og med midt på dagen. Men så er det litt deilig også, å kunne pakke seg godt inn i regnkle og støvlar, sette musikk på øyret, og bruke ein halv time på å tusle oppover mot Haukeland mens man tenker på alt og ingenting. Gå litt i eigne tankar, før eg plutselig er på jobb og skal være mentalt skjerpa heile dagen.

- Eg jobbar. Nesten kvar dag. Mandag til fredag, rettare sagt. Og er fortsatt i turnus på nevrologen på Haukeland. Der er det godt å være. Man skulle tru at ein vart deprimert av å jobbe på ein avdeling der ein ser så mange tunge skjebner. Men eg har for eksempel lært at eit liv i rullestol ikkje er einsbetydande med eit trist og inaktivt liv. Mykje handlar om innstilling, og kva man ønsker å greie. Mestring står i fokus. Ikkje alle har forutsetningar for å mestre like mykje, men det handlar om å få ut potensialet i kvar enkelt. Små ting utgjer enorme forskjellar.

- Eg klatrer. Av og til. Klatresko er fortsatt ubehaglig for stortærne mine, men ikkje så ille som det var i starten. Har kjøpt sele, taubrems og kalkpose. Kunne gjerne kjøpt litt teknikk og dyktigheit også, men det er utsolgt akkurat no.

- Eg spelar i storband. Kvar mandag. Det fann eg ut her om dagen at ikkje broren min hadde fått med seg. Så mykje kontakt har vi! Uansett, det tek seg opp no som eg har begynt å lære dei fleste songane såpass at eg kan henge med på stemma mi. Vi spelte på julebord for Hydro sist lørdag, eg må innrømme at eg hadde litt forventningar til slik berykta, uanstendig oppførsel blant alle disse jobbkollegene når dei fekk i seg litt drikke, men det var skuffande lite skandaler å sjå. Er det ikkje slik at det er i julebordsesongen det oppstår litt pinlige situasjonar? Sikkert like bra at Haukeland ikkje arrangerer særlig med julebord i år. Dei er blitt pålagt å spare. Men det er visst noko som heiter sjukehusromanar og legeromanar, der det ikkje skortar heilt på uanstendigheter. Kanskje man ikkje treng julebord på Haukeland likevel?

- Eg har lært å spele poker. Texas Hold'em. Det var stas. Vi hadde ikkje sjetongar eller pengar, så vi hadde tenkt å spele med monopolpengar, men så fann vi aldri noko monopol-spel, så vi måtte finne andre løysingar. Trur Ingrid (i kollektivet) ønskar seg sjetongar til jul no. Eller krutongar, som enkelte trudde det heitte.

-Fredag reiser eg heim til jul. Eg har fått fri heile romjula og nyttår, så det blir ein fin ferie. Men fy søren, så dyr båten er når ein ikkje er student lenger. Kunne jo like gjerne flydd, bortsett frå at eg då ville fått problem med å komme under bagasjelimiten på 15 kilo hos Widerøe.

Så ønsker eg alle som er innom her ei fortsatt god adventstid, ei god jul, og eit godt nytt år!!

Ønskeliste til jul

*Leilighet (vedlikeholdsfri og sjølvreingjerande, sjølvsagt)
*Bil (som er unntatt avgifter, levert med sommar- og vinterdekk, og som bruker vatn som drivstoff)
*Kurtise
*Tur til en Stillehavsøy
*Fast jobb
*Kle som vaskar, bretter og legg seg sjølv i skapet
*To ekstra timar om natta til å sove på

Våt og klam? Eller tørr og varm?

Det er så deilig å gå ute i regnet uten å bli våt. Å lure regnet, liksom. For kor mange gonger har du ikkje komt fram dit du skulle med klissvåte bein? Og gjennomvåt bukse, som -hvis du er skikkelig uheldig- fortsatt er våt når du skal heim? Eg huskar ein gong eg vart overmanna av regnet på veg til skulen, det må ha vore ein gong på ungdomsskulen eller noko slikt. Eg trur at eg sykla til skulen, så fort eg orka, forsøksvis mellom regndråpane, for regnbukse, kva er det? Aldri hørt om. Regnjakke derimot, trur eg faktisk at eg hadde. På. Lue? Nja...trur ikkje det. Men sykkelhjelm duger vel mot regnet det også? Det er mulig at eg hadde noko på hendene. Som for eksempel strikka vanter, som ikkje er så motstandsdyktig mot vatn som man kanskje kunne ønske. Og på beina? Det var i allefall ikkje gummistøvlar, det er sikkert. Eg trur eg sat ein heil dag på skulen i eit par jeans som var klissblaute frå morgonen av, men som muligens avanserte til "lett fuktig" på slutten av dagen. Eg huskar ikkje om det regna då eg skulle heim.

Eg huskar også den gongen ein nær slektning som ikkje bur på Sunnmøre, syntes det var snålt med alle ungane heime i Syvden som sykla til skulen - med paraply. Og når eg tenker over det, må eg i grunnen le. Eg har ikkje sett nokon i Bergen som syklar rundt med paraply, og som kjent regnar det i Bergen stort sett heile tida.

I dei harde ungdomsåra var det ein del skjult klespress på skulen. Regnjakke var greit nok. Vi vart introdusert for allværsjakker, som også kunne funke som regnjakker. Men regnbukse? Hørt om noko så tøvete? Dei bråka når man gjekk, man vart klam og ekkel, og det var berre enda ein ting å finne ut kor man skulle legge mens man var på skulen. Upraktisk. Og ikkje særlig fint heller. Og støvlar? Yuck.

Då eg gikk på ungdomsskulen, fans det berre kvite eller mørkeblå Viking-gummistøvlar, som ikkje var særlig lekre. Rett nok var det på mote ei stund, om du kan sei det slik, å brette ned kanten. Men dei var nok mest praktiske, og heller ikkje særlig fine, ei heller gode å gå i. Om man ikkje hadde ullsokkar i, var det liksom så kaldt og rommelig nedi der. Men hvis du var gut, fans det også knehøge, grøne sjøstøvlar. Eg er jente. Det vart ein del dagar der ein sat og småhutra på stolen, litt fuktig og våt på beina. Men skjønnhet har sin pris. Det var viktigare å sjå bra ut, enn å sjå praktisk ut.

Tidene endrar seg. No er eg mest glad for at eg har ei skikkelig vindtett og vanntett jakke, der det er plass til lue inni hetta og nok varme kle under til å ikkje fryse. Eg er glad for at eg har ei regnbukse som er vindtett (OG vanntett!!), og eg er kjempeglad for at eg har eit par sommerfuglpynta sjøstøvlar. Støvlar har faktisk fått sin renessanse, i allefall i regnlandet Bergen. Og eg er glad for at eg har eit par varme hanskar som held vatnet ute. Eg kan svinse ute i gatene lenge no, og gå til og frå jobb uten å bli våt.

Eg er nesten blitt som mamma.

Visste du at....

- det går an å "burne på hjørnet" med elektrisk rullestol? Det er også lett å kræsje i brannslukningsapparat.

- det er langt til nærmaste butikk der man kan kjøpe støvsugerposar til min ikkje-standard-støvsuger? Det tek minst ein månad å komme seg dit.

- grøn pesto er kjempegodt på brødskiva

Klatre opp, men ikkje ned...

Eg har tatt opp ein gammal hobby frå då eg var liten. Vi har ei stor bjørk utanfor huset som var kjempefin å klatre i då vi var mindre, heilt til pappa saga av den nederste greina så vi ikkje greidde å komme oss opp der lenger. Å klatre i tre var ein av mine fritidssysler etter skuletid, når vi var lei av å sparke fotball på plenen, trene på triksing, eller spikke pil og bue.

Eg har altså begynt å klatre igjen. Ikkje i tre, men i klatrevegg. Eg fekk med ei frå jobben, til og med ei med høgdeskrekk, og vi meldte oss på eit todagers klatrekurs nede på SATS. Vi har lært å sikre kvarandre med tau og fire kvarandre ned etter at man ikkje orkar meir, og vi har lært å topptaue, og å gå på led, dvs være den som klatrar opp og festar tauet oppover i veggen slik at andre kan klatre med topptau-sikring etterpå.

I dag har eg vore og kjøpt klatresko. Dette er skikkelig dyre sko, også er dei ikkje behagelige eingong! Dei må være så små at tærne krøllar seg, slik at man kan klatre på små tak, også må dei sitte som ei strømpe på foten, altså så tett inntil foten som mulig. Ikkje laga for å gå på tur med nei.

Onsdag skal eg ta brattprøva, og etter at den forhåpentligvis blir bestått, kan eg klatre på alle veggar i Norge. Litt som lappen, nesten...når førarprøva er bestått, kan man jo kjøre på *kremt* nesten alle vegar i Norge.

Hipp hipp hurra...

...for meg! Som fyller 25 år idag :)

*Stort fyrverkeri*

- Kvifor er å sove lenger det første man tenker på om morgonen, og det siste man tenker på om kvelden?
- Eg fekk ikkje åpna sykkellykta mi før istad. Nye batteri kjøpte eg i går. Ikkje rette batteri.
- Rommet mitt er blitt for lite. Eller er eg blitt for stor?
- Kvifor kan ikkje kondis være konstant? I staden for å bli ikkje-eksisterande uten bruk?
- Kven har bestemt at sjukehuskle må være kvite?

En ny, rød mobil

Eg har vore tilbake i steinalderen eit par dagar. Eg trur i allefall det var slik det føltes, den gongen dei ikkje hadde særlig med bekvemmeligheter. Eg er på veg ut av steinalderen igjen no, men det går nok litt tid før eg er skikkelig på sporet igjen, godt inne igjen i den digitale verda.

Tenk deg eit liv utan mobil, VISA-kort, førarkort, dine nye briller, Ipod, klokke, pass, toalettsaker og digitalt kamera. Det var temmelig nøyaktig det som forsvann på vei heim til Norge for eit par dagar sidan, saman med sekken det var i. Surt? Nja. Jo. Men alt kan erstattast. Nesten. Alle bilda eg hadde på kameraet er borte. Og nokre av smykka eg hadde i toalettveska hadde stor affeksjonsverdi. Det er mest .....upraktisk. No har eg iallefall mobil igjen. Midlertidig kjøretillatelse (trur du ikkje Biltilsynet har ferie?? Og lensmansskontoret også, det drøyar litt med nytt pass og norsk anmeldelse for forsikringsselskapet) er fiksa. VISA bestilt. Og ny sekk og toalettsaker kjøpt. En minneverdig avslutning på ferien for i år.

Det kommer ordna sej
det gör det alltid
jo det löser sej
så brukar allt bli
det kommer fixa sej tillslut
det är inget tvivel om

Siste Italia-dagane

Lørdag: Firenze. Vi gikk rundt i byen og tusla, pappa fikk endelig kjøpt seg nye sko (håper det blir orden på alle blemmene no), og vi kjøpte litt souvenirar her og der. Det blir spennande å pakke ut heime og sjå kva vi faktisk har fått med oss. Eg er personlig litt bekymra for at ikkje kofferten skal gå igjen, eit heller heftig kjøp av en bestemt ting her nede kan komme til å ta litt plass. Vi har også fått tak på ein del vin idag (mandag) som skal fordelast etter kvote.
På kvelden fann vi ut at vi skulle gå ein ny retning og bort og sjå på eit gammalt fort vi hadde sett på bykartet. Der borte var det mykje liv og røre. Tydeligvis ein slags festival, litt a la Vanylvsdagane :) Boder, musikk og uteserveringar i skjønn forening. Pappa og eg lot oss friste av mykje røyk og god grillukt, og benka oss ved den eine "restauranten." Der sprang det servitørar i hytt og pine, men ingen såg ut til å legge merke til oss. Eg følte det nesten som om eg var blitt medlem av paria-kasten, i allefall var ikkje bordet vårt verd mange blikk. Ikkje kan vi særlig italiensk heller, og dekketøy og menyar var heller fråværande. Han som såg ut til å være sjefen, såg oss etter ei stund, og via ei travel, lett stressa servitrise kom det endelig spisebrikke, serviett og kniv og gaffel på bordet. Endelig, tenkte vi. Bestille då, kan vi det tru? Men før vi rakk å ytre et ord, var dama borte, og vi satt heller hjelpelause tilbake og venta på å bli sett igjen. Det var om å gjere å følge servitørane med augene for å kanskje oppnå augekontakt i eit millisekund. Såg du vekk eit sekund, var dei -svusj- borte. Etterkvart kom sjefen såpass nær igjen at vi greidde å bestille. To øl kom på bordet. Og tretti sekund etterpå, grillmaten. Mens et stakkars par på eit bord lenger borte venta i ein halvtime -minst- frå dei fikk bestilt til dei fekk maten. Dei måtte gå vegen gjennom servitørane, haha. Men maten var god.

Søndag: Vi hadde tenkt å ta turen til øya Elba, men etter ei lita feilberegning i reisetid, vart det Viareggio og stranda istaden. Etter ein togtur på nesten to timar (med tøffe-tøffe-toget ja) var vi framme på stasjonen, og begge måtte på do. Vi såg eit WC-skilt og sette kursen dit. Kva var det vi fann? Jo, siste mote i idiottoalett frå....hmm...kanskje Tyskland? Eller kanskje dette var noko lokalprodusert? I allefall: Først må du ha 20 cent. Greit nok. Desse skal puttast på ein automat som opnar døra. Når du har lagt på nok pengar, kan du trykke på knappen og døra går opp. Du kjem inn i ein stor boks, der alt er vått på det rillelagte golvet. Kvar skal eg sette veska tru? Heldigvis går det an å henge den opp på litt improvisert vis. Utanpå boksen stod det at dette toalettet vart automatisk reingjort mellom kvar gong, så det er vel det alt vatnet skyldast då...tenker eg.
I Italia har eg lært at eg må alltid sjekke om det fins dopapir før eg set meg ned. Men kvar fins det i denne boksen? Eg ser ingenting. Fanken. Må eg virkelig gå med uforetta sak? Eg må på do! Så ser eg ein knapp. "Trykk for dopapir." Herlighet. Eg prøver. Ein liten summelyd, og ut kjem to flak med dopapir. Eit trykk til, og enda to flak. Endelig kan eg sette meg ned, for her fins i allefall dopapir! Medan eg sit der, ser eg eit anna oppslag. Lyset går av etter 5 minutter. Godt eg ikkje har magesjau. Ok. Etterpå, når eg skal ut og trykkar på knappen, står det sjølvsagt andre som vil rett inn. Men nei. Dei må vente til døra har gått igjen, heile rommet har blitt spylt (høres det ut som) og det står at dei no kan legge på 20 cent. Tenk heile denne prosessen for kvar gong nokon må på do, og du har raskt ei tredobbelt så lang kø som på eit vanlig offentlig toalett på ein togstasjon med like mange båser, det vil sei tre. No virka berre to bokser denne dagen...

Mandag: Fiesole. Innehaver av en bestemt butikk vi har vore inni, anbefalte oss å ta ein tur opp i åsen til Fiesole, ein liten by frå før romertida. Vi tok bussen, og fekk sjå Firenze frå panoramautsikt på bussturen opp. Heilt fantastisk. I Fiesole besøkte vi eit gammalt romersk teater og romerske bad som er gravd ut i nyare tid, og eit arkeologisk museum som inneheldt mykje anna dei har funne gjennom utgravingane. Vi tusla rundt også her, og fekk sjå toskansk landskap frå si beste side, åsar, tre, storslåtte murvillaer og spredt bebyggelse. Alt dette i strålande vær.

I morgon skal vi toge oss til Roma og treffe Charlotte (ei venninne frå USA som har gifta seg med ein italiener), før vi skal fly til Norge i morgon kveld. Pakkeprosjektet står for tur!

Toscana

Dei siste dagane har vi gått litt rundt i Firenze, men også besøkt omkringliggande byar. Tirsdagen var vi i Firenze heile dagen, kikka litt rundt i butikker og på marked. Vi har sett at det blir organisert guida turar til området og byar rundt her, men dei kostar ein del, så vi har heller satt oss på tøffe-tøffe-toget og dratt rundt sjøl. Vi har ein del informasjon om plassane i Lonely Planet-boka, så vi er ikkje heilt avhengige av guidar for å få tak i historiene bak.
I allefall, onsdag drog vi til Pisa med tog, litt over ein time herfrå. Frå togstasjonen gjekk vi gjennom byen og opp til plassen der det skeive tårnet står. Det er virkelig skeivt. Etter litt bilder, tusling og et måltid, satte vi oss på toget til Lucca, ein by som ligg heilt inngjerda av bymurer frå gamle dager. Desse bymurane er veldig intakte, i og med at dei aldri vart utsatt for angrep i krig. Lucca var ein veldig spesiell by, med hus trykt sammen, smale gater på to meter, og masse syklar. Vi koste oss veldig der, og overalt var det noko å sjå.
Frå Lucca tok vi toget tilbake til Firenze. Det var bekmørkt ute, og vi satt i ei vogn sammen med eit ungt britisk par som skulle av i Pistoia, berre at det var litt vanskelig å vite kor langt man hadde komt. Det var ingen stasjonsannonsering på toget, og mørket ute gjorde det vanskelig å lese skiltet med stasjonsnavnet på når vi kom inn til ein ny. Mannen gikk heller til døra og ropte ut "Pistoia?" This station? Next station?" kvar gong vi ikkje visste heilt kva stasjon dette var. Dei var visst litt leie av dette. Men dei kom seg av i Pistoia, og vi i Firenze.

I går tusla vi litt rundt igjen, var på ein utstilling av oppfinningar gjort av Leonardo DaVinci, og om ettermiddagen hadde vi meldt oss på guida vinsmaking. Guida og guida då... vi var fire personar, pappa og meg, og eit ektepar frå Canada. Guiden tok oss med til ein liten vinkjeller rundt hjørnet for møteplassen og gikk igjen, og der fekk vi sitte medan vi fekk smaksprøver av fire vinar av ei hyggelig jente som jobba der. Etter å ha spurt, fekk vi litt meir informasjon om korleis ein egentlig smakar på vinar, og korleis man kan skille ein ny vin frå ein gammal. Etter vinsmakinga drog alle fire ut og åt middag sammen, og det var ein veldig koselig kveld.

I dag har vi vore i Siena og kikka litt. Vi tok tøffe-toget igjen, kom til Siena rundt halv ett. Siena ligg sør i Toscana, og dannar den sørlige grensa for Chianti-området, som er berømt for vinane sine. Det er ein liten by, men det har eit profesjonelt fotballag der Tore Andre Flo spelte før han kom tilbake til Norge. Byen ligg i ei lita åsside, slik at det ikkje er flatt der inne slik som i Lucca, Pisa og Firenze. Det var faktisk ganske bratt. Italienske byar er veldig sjarmerande. Alt er av mur, og gatene er smale. Vi gikk ei rute gjennom ein del av Siena som stoppa ved fleire utkikkspunkt, og på desse kunne man sjå langt utover heile Toscana. Heilt nydelig.
Vi tok bussen tilbake, det bråkte!! Det høres ut som om bussen er full av blikkboksar, så kvar gong det humpar, er det heilt øredøvande. Men no er vi tilbake i Firenze.

Temperaturen har begynt å krype nedover, og det er deilig. I dag har det vore rundt 27 grader i sola. Håper det held seg slik resten av ferien. I går regna det tilogmed, i to minutt...

Firenze

Vi oppdaga plutselig at vi ikkje skulle reise frå Roma igår, slik vi ei stund trudde. Då vi endelig fekk orden på datoar og sånn, viste det seg at vi plutselig hadde ein "ekstra" dag. Då var vi ganske samstemte om målet: Stranda. Vi tok metro og lokaltog til ein liten by ved kysten sørvest for Roma, Lido di Ostia. Vi har både lest og hørt om denne stranda, og sjølv om det var varmt på toget og trangt om plassen, var det verdt det då vi kom fram og endelig låg i ei solseng med skygge for hovudet. Solkrem kom på (og seinare av, viste det seg, etter ein dupp i Middelhavet. Vi hadde nok overvurdert vannfastheten av solkrem frå L'Oreal) og sjølv om det blåste heller friskt, var det berre deilig når temperaturen var godt over 30 grader i utgangspunktet. Vi hadde nokre herlige timar med soling, bading i 28 graders Middelhav og mange tonn salt. Det var litt vanskelig å synke, for å sei det sånn. Grunt var det også, til langt uti gokk. Det var deilig å få av seg alt saltet i dusjen i Roma.

I dag har vi komt oss til Firenze med tog. Og no som vi er her, er vi glade for at vi ikkje har gjort ting i motsatt rekkefølge. For sjølv om Roma var stort og flott, er det noko eige med Firenze, det lille vi har sett så langt. Hotellet vårt er sjarmerande og har aircondition som fungerer, og alt anna virkar også så langt på stell. Rett nok var det forferdelig varmt, det var eit ganske rødt fjes som stirra tilbake på meg i speilet i heisen då vi hadde funne hotellet. Då vi sjekka været på internett, var det meldt 38 grader idag. Heldigvis skal det bli litt kjøligare utover i veka. (Og her har vi forresten trådløst internett på rommet. No more internet cafes for me!)

Hotellet baud på velkomstdrink på terassen mellom 6 og 8, og etter det rusla vi nedover mot sentrum og fann ein uterestaurant, med taffelmusikk av gatemusikantar. Dette var på ein stor åpning, a la Torgallmenningen. Og etterkvart som mørket seig på, dukka det opp fleire gatemusikanter, gateselgarar og gatekunstnarar.
Og der vi i Roma såg tusenvis av scooterar, er det her mange syklar.
Eg gleder meg til å sjå meir av Firenze.

Og berre slik at de der heime ikkje trur at alt er fryd og gammen: 1. Vi har våkna av svette om natta. 2. Eg har mista solbrillene mine. 3. Shampoen min ville ikkje være i flaska lenger. Den trivdes bedre i plastposen og på kleda i kofferten. 4. Pappa er solbrent på magen og har blemmer under foten. 5. Det går an å bli for varm. 6. Heisen i Roma virka berre ca 1 av 4 gongar. Vi budde først i 6, så i 5. etasje.

Det regnar!

Wuhuu! Etter nesten fire heile dagar med stràlande solskinn og rundt 34 grader, fikk vi eit realt tordenvaer litt tidligare i ettermiddag. No dryp det litt ute, men det er fortsatt godt og varmt. Eg vil anslà at temperaturen her ikkje pà noko tidspunkt har vore under 24 grader, sjòlv ikkje pà natta. Pappa og eg skal pà jazzkonsert ikveld sòr i byen, hàper vi finn fram og at det blir bra.

Ellers har Italia-fararane det veldig bra. Vi har begynt à bli vant til varmen, eg trur nesten eg kjem til à fryse nàr eg kjem til Norge att og "berre" rundt 20 grader. I allefall, vi har no greidd à dekke det meste av dei store turistattraksjonane i Roma, vi har sett Trevi-fontenen, Spansketrappene, Pantheon, Piazza Navona, St.Petersplassen og St.Peterskirka, Colosseum og Forum Romanum. I dag har vi tràla det vi rakk av Vatikanmuseet, og avslutta i det Sixtinske kapell. Dessverre fekk vi ikkje sà mykje tid der dà det er lòrdag og ting stenger tidlig. Men det er ein fantastisk plass. Eg syns det er utrulig fascinerande à sjà ting som er laga for mange hundre, og tilogmed fleire tusen àr sidan, slik som Forum Romanum, Colosseum og alle statuene. Eg greier ikkje à forstà korleis dei har klart à lage slike ting uten moderne hjelpemiddel, eg har jo tilogmed vanskar med à forestille meg 1800-talet i fargar fordi eg berre har sett det pà svart-kvitt foto...

Som framkomstmiddel benyttar vi oss mest av beina, men metroen og bussane er ogsà morsomme og billige. Taxi trur eg ikkje vi tòr, ei heller treng vi det. Vi er veldig flinke til à finne fram sjòlv!
Vi er ogsà veldig flinke til à ete ute, vi har enda ikkje ete inne...anna enn den pinglete frokosten pà hotellet. Ja, forresten, vi har no fàtt eit stort rom, i staden for det lille vi hadde. Airconditionen streika etter fòrste natta, sà dà fikk vi flytte. Eg er ogsà veldig glad for at eg tok med vaskepulver. Sjeldan har eg trengt det meir. Kleda stàr jo av seg sjòlv etter ein dag ute i sola. Men vi er ikkje brent!

Vi trives igrunnen bra i Italia. Folk er vennlige, servicen er god og vaeret er bra. Eg er glad eg ikkje skal heim heilt enda.

Roma

Vi kom med fly igàr kveld, akkurat tidsnok til à sjà byen fra lufta fòr det vart for mòrkt. Bagasjen kom ogsà, heldigvis. Mine tidligere fly- og bagasjeerfaringar denne sommaren har ikkje akkurat vore eintydig positive. Men no har vi i allefall et godt utgangspunkt. Vi vart frakta til sentrum med buss. Vaergudane hadde bestemt seg for à slà pà stortromma til aere for vàr ankomst, og frà bussen vart vi vitne til et lysshow uten like, med tilhòrande tordenbrak. Men forbausande lite regn. Sidan vi visste at hotellet ikkje var langt frà togstasjonen, fann vi fram kartet og navigerte oss til Via Flavia og Hotel Sallustio. Som foròvrig er et litt artig konsept, resepsjonen ligg i tredje etasje, vi har rom i 6. etasje, og i heile bygget fins det i allefall to andre hotell. Litt sànn "gode venner kan jo dele"-opplegg. Rommet vàrt er lite, men fint. Airconditionen er effektiv, nesten litt for effektiv. Eg var faktisk litt kald i natt...
Rett over gata for hotellet ligg en koselig liten restaurant, der vi àt middag igàr kveld, med en god ròdvin til.

I dag har vi tusla ned til Forum, og rusla litt rundt i alle ruinane. Fòrste smak av den beròmte italienske iskremen er inntatt. Vi har store planar om Colosseum etterpà, om ikkje varmen tek knekken pà oss fòrst. Pappas baerbare har foròvrig planer om à gjere heile internettilgangen vàr litt tròblete. Derfor har vi i fòrste omgang no funne oss ein internettkafe. Vi fàr pròve à overtale maskina igjen ikveld. Ciao sà lenge!

Bråkebøtter

Egentlig sit eg og ventar på at det skal bli stille nok ute i stua til at eg kan legge meg og faktisk få sove. Festlig med vorspiel når man skal opp halv sju for å gå på tidligvakt. Men det blir den siste vakta denne sommaren, for på mandag reiser eg til Oslo, og på tirsdag reiser pappa og eg vidare til Italia, til Roma og Firenze. Det kan bli VARMT...pokkers hetebølge, perfekt timing som alltid. Alt over 30 grader synes eg er litt for mykje. Vi skal være der i to veker, og etter det blir det nok ein tur heim til Syvde for å helse på. 15. august startar eg i turnus på nevrologen på Haukeland Universitetssjukehus. Det blir spennande, og litt skummelt. Eg føler meg ikkje som ein fysioterapeut, sjølv om eg no har begynt å bli litt vant til tanken på at eg faktisk er det. Det blir nok litt bedre når eg får begynne å praktisere litt.

Dei to vekene sidan eg kom til Bergen igjen har stort sett gått med til jobb, men eg har og hatt ein liten tur til Fløyen med Petter (dei sel forresten softis der oppe klokka ni på kvelden, med lakrisstrø. "Snakk om å ødelegge en is," sa Petter), og eg og Ingvild har blitt overrumpla av eit utdrikningslag på Torgallmenningen som ville døpe meg, der fyren som tok bilde av seansen sendte det inn til BA. Kine måtte varsle meg, og jammen har ikkje døpebildet komt på trykk i avisa. Festlig. Og i gårkveld var Marit og eg på kino og såg den nye Pirates of the Caribbean-filmen. Eg trudde eg skulle dø av latter på et tidspunkt. Heilt hysterisk morsomt!

No trur eg at eg går og hiv ut heile vorspielet. Skikkelig partypooper ja. Men spurte dei når eg skulle opp i morgon tidlig? Trur ikkje det nei.

Eg skal i allefall gå og pusse tenner...

Heime igjen

Svusj. Så fort gikk det. Tre veker i USA er over, og no veit eg ikkje når eg skal tilbake. Heldigvis er ikkje sommaren over enda, no skal det jobbast et par vekers tid, og så skal pappa og eg til Italia og leike turistar.

Dei siste dagane i Portland gikk litt i ett. 4. juli var egentlig ein heilt vanlig dag, bortsett frå at vi hørte litt spede tilløp til fyrverkeri rundtomkring. I Oregon er fyrverkeri nemlig lov, i motsetning til ein del andre statar i USA. En av naboane advarte oss om at det brukte å høres ut som 3. verdenskrig utanfor vindua når folk begynte å fyre av sjølvlaga fyrverkeri. Klirring og dirring og det som verre var. Men det merka vi aldri noko til. Vi forlot huset om kvelden og drog på et par festar nærmare sentrum av byen, til folk som Rachel og Guilliermo (T sine flatmates) kjente.
Men før det hadde Theodore tatt Kristin og meg med til en foss ca 30 minutt utanfor byen. Denne fossen har et navn, men det er så vanskelig at eg ikkje greier å huske det. M...Mun...Mash...Ikkje sjans. Uansett, denne fossen har eit fall på ca 200 meter, og det går ein asfaltert (!) sti opp langs fjellsida til toppen, der ein kan stå på eit platå og sjå ned på fossen. Denne dagen var der tjukt av meksikanarar og andre amerikanarar, trillevogner, hundar og you name it. Festlig. Men utsikten var det ingenting å sei på. Theodore og Kristin bestemte seg deretter for å hoppe frå stein til stein oppover i elva, sjølvsagt endte det med litt plask.

Vi reiste frå Portland om kvelden 5. juli, og kom oss smertefritt til LaGuardia flyplass i NY. Vi skulle bytte flyplass til JFK, og alle hadde rista oppgitt på hovudet og sagt at det var jammen godt vi hadde god tid, kvar gong vi fortalte om reiseplanen vår. Eg trur ikkje dei nokongong har gjennomført flyplassbytte LaGuardia-JFK. Vi kom ut av terminalbygget og såg rett på et skilt som fortalte at det gikk ekspressbuss til JFK kvar halvtime. Er det noko problem? (Piratdrosje har eg prøvd før. Det var verre.)

Frå JFK til London derimot, holdt det på å gå galt...igjen. For tydeligvis betyr Kristin og meg ombord på et fly at det oppdagar tekniske problem på vei ut mot rullebana, med den følgen at flyet snur og taksar tilbake til terminalen for å prøve å fikse feilen. Denne gongen greidde dei det faktisk, så vi fikk fly til London etter tre timers ventetid inne i flyet. Sist gong fikk vi ikkje fly, og det etter fire og en halv time i flyet...(sjå historien nedanfor om du ikkje er oppdatert).

Eg har tilbragt helga i Oslo på besøk hos Karin, min kjære lillesøster, og vi har blant anna vore på omvisning på Slottet. Glitter og glamour. Kunne gjerne prøvd det som hotell ei vekes tid.

På Gardermoen idag gikk det sjølvsagt heller ikkje heilt smertefritt, fly- og bagasjetrøbbel har vore ein raud tråd desse tre vekene. I dag var det bagasjebandet i innsjekkinga på Gardermoen som svikta, med milelange køer berre for å få levert den innsjekka bagasjen. Trur det er mange som savnar bagasjen sin idag.

Vel, no ventar to vekers jobbing. Heldigvis er det ikkje så fryktelig varmt i Bergen, det gjer det i allefall litt lettare å gå på jobb.

Varmen fortsetter, hadde naer sagt heldigvis. Eg er ikkje akkurat bortskjemt med det heime i Norge. Det vart ingen Bluesfest-tur pa oss i garkveld, fordi vi var ferdig med middagen sa seint. Kristin, Theo og eg var ute og spiste sushi pa ein heller fancy, men treg-med-serveringa-restaurant nede i byen. Vi gikk derfra rundt halv elleve, og fann ut at vare andre bekjente var pa en bar/utestad. Vi kom dit, og fann verdens storste kjottmarked. Ikkje akkurat staden for ei jente i skjort , hettegenser og ga-rundt-i-storby-sandaler. Vi gikk til baren ved siden av, der hadde dei i allefall biljard. Men det var sa fullt av folk at det var vanskelig a spele. "Excuse me, I just need some space here." Heller irriterande.

Etter en heller slapp formiddag i dag, har vi vore og bada. Heilt fantastisk nydelig, det fins ikkje bedre a finne pa i 30 varmegrader. Vi kjorte en liten halvtime pa highwayen, tok av og rett der man ikkje skulle tru det, var elva. Med akkurat passe strom, temperatur, og masse steinblokker som var perfekte som svaberg, og som stupebrett. Rett nok var der masse folk, men dess fleire rare ting a sja pa, jo bedre.

Gulliermo, Theos flatmate, er i gang med a lage fiskemiddag til oss no, en peruviansk oppskrift (ja, han er fra Peru).

Vi har det veldig bra!! Turen er nesten over, berre tre dagar igjen...dessverre.

Varme, kraaker, marked og bluesfestival

Vi kom endelig fram til Portland torsdag ettermiddag. Det var ikkje heilt time to fly klokka 10.30, men det var heller ikkje sa langt unna. Berre et par timar. Det takla vi jo fint, sidan vi no er sa vant til a vente... for a vaere heilt aerlig, eg holdt pa a klikke. Men forsteklasse-seter var en god trost. Vi vart varta opp med mat og drikke, pafyll og alt mulig rart som man ikkje far pa okonomiklasse. Og kryss i taket, bagasjen stod og venta pa oss.

Det er varmt i Portland. Sa varmt at eg i dag har opplevd a vaere overoppheta, dosig, sliten og slett ikkje i humor til a ga rundt i byen pa mafa. Vi var nede i byen pa Saturday Market, der mange lokale bedrifter/kunstnarar set opp boder og selg produkta sine. Masse rart a finne der. Men pa tur opp til huset igjen vart det litt vel varmt. Eg sovna nesten pa trikken.
Resten av gjengen har tenkt at vi skal pa Blues-festival litt seinare, og endelig, etter litt sovn, vannmelon og en cola med litt vanlijevodka i, syns eg at det er greit a dra nedover til byen igjen.

I morgon har vi tenkt a dra a finne en plass vi kan bade, sidan det ikkje ser ut til at varmen har tenkt a gi seg med det aller forste. Der sola har tatt mest, er graset heilt brunsvidd. Den eine romkameraten til Theo har funne en krakebaby som hadde skada vingen sin. Den har no fatt et eget lite bur oppi treet uti hagen for a beskytte den mot kattane rundt her, og der sit den og krekar mesteparten av natta. Trur det snart er pa tide a la den fa dra, den har begynt a flakse litt med vingane igjen.

Haper det blir bra i kveld!

Overraskelsen nevnt lenger nede var...

...falketrening. Eg har hatt ein falk pa handa. En stor falk, med auge som stirra sa intenst at eg var redd for at den skulle flyge i synet pa meg. Eller i allefall prove, for eg hadde den i ganske stramt band. Eg sag det best a goyme augene bak et par solbriller.

Falkar er late fuglar, fikk vi vite. Men dei er utrulig presise nar det gjeld. Hvis falken er mett, gidd den ikkje a flyge. Derfor blir falkar i fangenskap vegd og holdt rundt optimal flygevekt. Pa den maten far dei falken til a samarbeide nar dei tek den med ut for a trene, fordi at falken veit at den far kjottbitar som belonning for a fly litt.

Vi fikk laere a kaste falken avgarde. Falker er late, sa det hjelp med litt fart for a komme i gang. Nar dei forst er i lufta, flyg dei mot naermaste topp. For a speide etter bytte. Men dei har laert at nar falketrenaren lofter armen igjen, og det ligg en kjottbit pa neven, er det greit a fly ned igjen. A sja en falk segle mot deg i stor fart med kurs for handa, kan vaere litt skremmande. Men eg syns det var utrulig fascinerande.

Ellers har dagane i Manchester vore veldig fine. Vi har rukke a gjere ein heil del, og dei fleste kveldane har vi vore sammen med Jon og til dels Geoff. Vi har grilla pa the rec center i lys av billykter og grillen sjolv. Tusenbein har falt ned fra trea, dei har vore skikkelig stygge med blada pa trea i ar. Vi har jogga rundt i Manchester. Sett i butikkane, ete is, slikka litt sol, besokt mine reservebesteforeldre og litt til.

No gjenstar berre a komme seg til Portland. Vi har forresten forsteklasse-billettar dit pa flyet i morgon. Sa far vi berre sja om flyet faktisk gar.

Slagordet til United Airlines er "It's time to fly." Hores veldig bra ut, syns du ikkje? Vi kom til LaGuardia Airport i gar, og skulle fly klokka 16. Men vi var allerede en time forsinka. Jaja. En time kan vi takle. Klokka halv seks sit vi i flyet, og vi forlet gaten og begynner a bevege oss mot rullebana. Men pa grunn av vaeret har mange fly vorte forsinka denne dagen, og ventar pa a ta av. Sa vi taksar rundt pa bakken og stiller oss i ko. Etter ca en og en halv time er det nesten var tur, far vi vite. Sa eg set meg godt tilrette i stolen og venter pa a kjenne akselerasjonen i kroppen. Men hei!! Flya skal vel ikkje starte take-off med ein sving? Og kvar blir farten av? Plutselig ser eg flyplassbygningar like utanfor vinduet, og oppdager at vi er tilbake ved utgangspunktet, gate C14. Vi har visstnok en "medical emergency." Ei jente har brukke ei tann, ho gar av flyet for a fa hjelp. Og vent, flyet treng visst litt service ogsa. Sa vi blir sittande og vente pa at flyet skal bli klart igjen Og sittande. Og sittande. Heilt til vi etter fire og ein halv time inne i flyet far vite at flighten er kansellert, og vi ma ga av og inn i terminalen igjen. Sa star vi en time i ko for a prove a booke om billettane vare. I siste liten far vi vaere med et fly som skal til Chicago, og videre til Denver, som opprinnelig var vart forste stopp pa vei til Portland, Oregon.Vi far til og med billettar pa forste klasse. Halv tolv er vi endeliig pa vei vestover, med forste stopp Chicago. Kvar bagasjen er, er vi ikkje heilt sikre pa. Den blei sjekka gjennom til Portland, sa kanskje den finn vegen pa eiga hand. Vi derimot, har forlengst mista flyet som vi skulle hatt i Denver, og Portland blir det nok ikkje med det forste. I Chicago far vi beskjed om at vi ma ga av flyet mens det blir reingjort for vidare flyging. Men nar vi kjem inn i terminalen i Chicago, star der en heil masse mennesker der som skal pa flyet, i seta som vi uheldige fra flight 155 har okkupert pa vei bortover Det viser seg raskt at folka fra Chicago har forsteprioritet, og vi andre ma sta pa standby.Kristin og eg vil jo egentlig til Portland, og ikkje til Denver, sa vi far plass pa et fly torsdag formiddag, eit og eit halvt dogn etter ankomst Chicago. Kor skal vi sove skal tru? Jo, vi far plass pa Hilton hotel, et overdadig luksuriost hotell langt unna magre studentbudsjett. Vi er nesten i ekstase, hadde det ikkje vore for at det er midt pa natta og vi er ganske trotte. Kasta av flyet i Chicago, ja. Det er slettes ikkje "time to fly" til Portland for om to netter.Men vi er ganske fornoyd med dealen likevel, og tuslar mot hotellet. Vi er svoltne. Ingenting er opent, men vi ma ha mat. Loysinga blir roomservice. Dyr, dyr roomservice. Men i det minste har vi et lte klesskift i sekken, og senga er himmelsk mjuk. Sa vi et, ser litt pa tv, og sloknar. Mannen i resepsjonen har sagt at vi ma skaffe en ny voucher, eller kvittering, for kvar natt United betalar hotell for oss. Det betyr at vi ma levere denne for 12 neste formiddag, ellers ma vi sjekke ut og sjekke inn pa nytt nar vi har den nye. Sa i 11-tida neste formiddag gar vi bort pa flyplassen i hap om a skaffe denne til veie gansk kjapt. Guess again Vi ender i ei milelang ko, og innser at ein person ma beholde koplassen, mens den andre spring tilbake pa hotellet for a pakke sammen og sjekke ut for tolv, slik at vi ikkje ma betale ekstra. Kristin star i koa, medan eg er pa veg ut nar eg ser ei kortare ko. Etter en kjapp samtale med dama som bestem om du far lov a komme inn i koa eller ikkje, slepp ho meg forbi. Ti pa tolv star eg ved skranken og forklarer at eg ma ha nye vouchers for hotellopphold. Mannen er utrulig treg. Ser han ikkje kor stressa eg er? Herremin. To pa tolv har eg fatt det eg vil ha, og vurderer om eg har tid til a sprinte gjennom security check og hente Kristin. Det har eg ikkje. Sa eg sprintar tilbake til hotellet, og ett over tolv legg eg heseblesande vouchers for hotellopphold pa skranken til dama i resepsjonen .Ho ser pa dei, og tilbake pa meg, og forklarer forsiktig at "du ma nok til Hyatt Hotel for a kunne bruke disse." Idiotiske mann pa flyplassen. Hyatt Hotel? Kvar i hulaste er det? Men det er ingen vits i a krangle, og a ga tilbake pa flyplassen for a sta i ko orkar eg ikkje. Sa eg spring opp pa rommet, pakkar sekken min og Kristins trillebag, og sjekkar ut. No ma eg finne Kristin igjen. Haper ho er der eg sag ho sist. Skjont, pa den tida det har tatt meg a fa nye vouchers og likevel matte pakke og sjekke ut, har ho sikkert nadd fram til customer service skranken. Eg hastar gjennom flyplassterminal 1, opp rulletrappa, gjennom security check og mot koa der eg forlot ho. "Ellen!" horer eg. Takk og pris, ho er fortsatt der. Etter litt mat og drikke, hamstrar vi meir mat og drikke for matkuponane vi har fatt utdelt. Kristin har nemlig fatt noyaktig det samme som meg, slik at vi no har dobbelt opp, og et ganske greit matbudsjett.Sa set vi kursen mot shuttle service, finn den som skal til Hyatt Hotel, og oppdagar at hotellet faktisk er like fint som Hilton. Og denne natta har vi fatt kvar var gigantiske enkeltseng. Det einaste som mangler, er bagasjen var, med bikinien i. Det blir vel ingen svommetur i bassenget. Men eg skal i allefall sove godt i natt og satse pa at det er "time to fly" klokka 10.30 i morgon formiddag.

Pa en mate har tida statt stille i Manchester, men samtidig har en del forandra seg. Skulen har fatt nye pabygg og er pussa opp, Ben & Jerry's har flytta ned mellom alle outlets, Grand Union har blitt til Shaw's (supermarked), og ikkje minst, nesten alle mine kjente bur no andre stader i landet. Men et par fins her likevel, heldigvis. Jon og Geoff i allefall. Vi hadde en koselig kveld igar pa Friendly's der vi hadde en ekstremt intern episode for 7 ar sida. Eg skal visstnok ha vore heilt rod i ansiktet av latter den gongen, og var vel ikkje mykje bedre igar. Vi avslutta med den amerikanske versjonen av raaning, et ord vi forgjeves provde a laere vekk til Jon.

No snart skal vi ut pa tur med tante Astri, men eg veit ikkje kvar. Orda "ekstrem" og "surprise" er nevnt. Er spent :)

Vi har ein kongebil!

Hehe, ho som sa at ho ikkje likte automatgir, har delvis endra meining. Eg meiner fortsatt at det er kjekkast a kjore bil nar man kan skifte gir og fole seg som ein ekte sjafoer, men denne bilen vi har fatt leie er nydelig a kjore. Bilturen fra Albany til Manchester gikk kjempefint.
Dei siste dagane i NYC har gatt fort, vi har nesten ikkje rukke a puste...Blant anna var vi pa musikal pa Broadway pa mandag kveld, vi fikk tak i billettar til halv pris og hadde bra seter. Vi sag Chicago, og vart heilt imponert. Kona til Tom Hanks hadde hovedrollen, men resten av kompaniet var ogsa heilt fantastiske. Det var ei oppleving eg vil leve lenge pa.

Kristin og eg har planer om a lage ei liste over alt vi har sett og opplevd i NYC, men denne kjem litt seinare. So long :)

5th avenue ma vaere den kjipaste gata i heile NYC. Sammen med Madison Ave. Disse gatene ligge pa Upper East Side, som e stroket for dei rike og rikare. Vi skulle egentlig berre finne en Starbucks, men det ser ikkje ut som om Starbucks he rad til a leie lokaler pa Upper East Side. Vi gikk 30 kvartal, og ingen Starbucks...gross og gru. Og nar man omtrent ikkje he rad til a kikke i vindua pa alle designerbutikkane engong, sa e det jaffal et kjipt strok.

I dag he det vore sa varmt at det he foltes litt som i en bakerovn. Vi gikk pa kino for a kjole oss ned litt. Ellers he vi sjekka ut Central Park, og kjort karusell, du veit sann gammeldags med masse hester som gar opp og ned og skingrande, litt falsk lirekassemusikk.

Vi kom nettopp tilbake fra en liten rusletur nede pa Times Square, det va stilig me alle lysa og dei enorme reklameplakatane. Men litt for mange turista. Ej trur kanskje ej he valgt feil by, ej blir jo faktisk litt aggressiv av a ga i ko.

Alt e stort i USA...

Ja, sa he det allerede gatt tre daga. Vi he alt rukke a ga ganske langt, og ganske lenge.
Den forste dagen gikk vi fra hostellet klokka halv ni, og kom igjen omtrent pa samme tid pa kvelden. Og det samme igar. I dag he Kaja, mitt soskenbarn, vore sammen med oss, og vi he gatt litt meir.
Inntrykk fra dei forste tre dagane:
1. Alt e faktisk mykje storre. Sola slepp nesten ikkje ned til oss naken plassa mellom alle skyskraparane.
2. Alle butikkane he vakter i dora.
3. Smoothies e laga av kun frukt, juice og knust is. Og dei blir servert i halvlitersbeger.
4. Starbucks he fortsatt verdens beste kaffi.
5. Ej he ingen retningssans.
6. New York-boka fra Haugesund far virkelig sett New York.
7. Man skulle tru at det ville vaere lett a finne en sommarkjole i New York. Guess again.
8. Metro e enkelt.
9. Bagels e perfekt frokost. Koffor dei ikkje fins i Norge e et mysterium for mej.
10. I dag he ej ete sushi for forste gang. Ej hadde aldri trudd ej skulle ete ra aal.
11. Rockefeller Center e oppskrytt.
12. Kristin og ej bur pa et ca 5 kvm rom. Med koyeseng. Og bad i gangen. Nesten uten sape.
13. Ej e blitt A-menneske. Eller kanskje det va litt jetlag her?
14. Deilig temperatur! Opp mot 30 grader.
15. Ej he 1.45 min igjen av internett-tida og ma poste det her...

We have left the country!

Jadda jadda, svaert sa internasjonale man blir berre man sette sej i et fly med kurs vekk fra landet. Men no e vi altsa pa vei. New York City e enda naken tima unna, vi sitte akkurat no pa Heathrow og slar ihel tid. Vi har veksla pengar og fatt ett hyggelig, men dyrt gjensyn med Starbucks Coffee.
Kristin he lant med sej halve New York-avdelinga til biblioteket i Haugesund, og dekorert bokene med gule post-its som fortelle ka som e attraktivt. Ej trur vi trenge mykje meir enn ei veke, Kristin!! Ej begynne a kjenne at ej gleda mej enormt til a vare i USA igjen. Det e noke med amerikansk sprak og vaeremate som berre appellera veldig til mej. Det va nok ikkje for ingenting at ej vart stempla som 50% amerikansk av engelsklaereren min pa vgs etter ej kom heim.

Kristin blogga litt fra turen ho og, sa berre folg linken fra sida mi. We'll be back with further reports!

Kunsten å pakke

Ej e jo jente. Å pakke e faktisk et lite kunststykke. Av typen: Korleis få med mej alt ej trur ej trenge i EN koffert?

Det elementære først: Pass og reiseforsikring. Det MÅ ej ha. Og muligens et førarkort, sida ej he tenkt å kjøre bil. VISA-kort, absolutt et must. Briller, eller linser, så ej ser. Og alle reisedokument. Men så, ser du, så blir det litt meir diffust. Fremdeles e det en del ting ej burde ha med, men som ej ikkje heilt greie å bestemme nødvendigheten av.

PC- for at en iPod skal virke, må den ladast via en USB-port. Dustete, spør du mej. Og alle bildene som kjeme til å hope sej opp på minnekortet, hadde også vore greit å bli kvitt en plass.
Men ej e redd ej kjeme til å bli rundstjelt...Og når man teke med en PC, må man liksom ta med kablar også. Nei...trur den får bli heime. Eller...kanskje den kan bli med til Oslo og få være på ferie hos Karin? Lang togtur til Oslo jo, hadde vore godt med litt underholdning.

Kor mange skopar trenge ej? (skulle nesten ønske ej va gutt no...)

Kor mange gensera/hettejakker e det egentlig vits i å ta med?

En eller to bikini?

En eller to vesker?

Trenge ej T-skjorter når ej he singlet?

Og så vidare. Problemet e jo lengden på ferien. Tre veker!! Heldigvis trur ej kanskje at det blir mulig å vaske litt kle på veien. Kanskje ej rett og slett berre får begynne å pakke. Ej he heile dagen på mej, det skal nok bli ei råd med berre den eine kofferten...

No e det faktisk sommarferie

Mamma og pappa va innom Bergen en snartur igår for å være med på avslutningslunsjen på skulen, det va koselig. Og i går kveld hadde vi eksamensfest, vår aller siste samling sammen med god middag og tilhørande festligheter. Ej lærte forøvrig nåke nytt: Aldri ta ristebilde med et rødvinsglas i handa. Unnskyld Petter, for at ej sølte på skjorta di.

Denne dagen he vore den deiligaste på enormt lang tid. Ej he ingen eksamen ej skal øve eller lese til, ej skal ikkje på jobb, omtrent alle forberedelsane til USA-turen e gjort, været he vore fantastisk, så ej he rett og slett slikka sol i Nygårdsparken.

Håpe berre den bankstreiken vise sej å bli kortvarig. Heile Norge fortona sej meir og meir som et anarki, der man berre e opptatt av å sikre sine egne goder. Og så virka det som om streikane alltid e utspekulert strategisk tima. Ødelegg konfirmasjonsselskap (fergestreiken), ferier (SAS-streiken), sørg for at vi ikkje får kjøpt nåke særlig, og stopp feriepengeutbetalingen (som dei no prøva sej på i den kommande streiken). Streik som virkemiddel e effektivt, men det kan settast spørsmål ved kor forsvarlig det egentlig e. Det medføre en belastning på heilt uskyldige tredjeparter. Under forberedelsene til den store kliniske eksamenen va det fare for streik blant lærarane som skulle være eksamenskommisjonar. Det va faktisk enormt stressande å ikkje vite om vi fikk gjennomført eksamen eller ikkje. Den eksamenen va vi så mentalt innstilt på å komme igjennom at det va grusomt å tenke på at vi kanskje faktisk ikkje fikk gjennomføre. Men men, det e vel heile poenget med streiken, å ramme flest mulig. Tusen takk.

Første feriedag

Herlig. Våkna av at mamma sendte melding litt over halv ti. Alt for tidlig!! Men no e i allefall kaka til fredagens eksamenslunsj/fest i ovnen, og ej skal på seinvakt idag og imårgå. Hvilken ferie. Men tirsdag sette ej mej på toget til Oslo, får en kveld hos Karin, og onsdag fær Kristin og ej til USA!! Lykke!! Tre veker der borte e altfor lite, men det blir godt å sjå igjen folk og land.
Det e så mykje å glede sej til at ej veit ikkje kor ej skal begynne. Men ej e spent på korleis det blir å kjøre bil der borte. Automatgir, hihi. Som ej alltid he syns e kvasi-bilkjøring. Man må jo ha nåke å gjer på, ellers e det kjedelig å kjøre bil! Man føle sej ikkje like tøff der man kun sitte me henda på rattet, en fot på gassen og resten går av sej sjøl. Det e mykje artigare å skifte gir, kjenne på bilen ka som drege best i oppoverbakkane og føle sej som en skikkelig bilsjåfør. Vi får sjå om ej he skifta meining når ej kjeme heim. Det hadde i allefall pappa, han hadde slett ikkje lyst til å forlate den store Chevroleten med automatgir og cruise control etter å ha kjørt den i to veker. Men så tenkte ej at ej berre skulle kjøre en liten fille-Chevrolet, så da så.

Jobben kaller.

Ej e blitt fysioterapeut!

Då va siste eksamen unnagjort, og no e ej heilt fri frå alt eksamensjag for så lenge ej vil :) Det teke nok litt tid enda å bli vant til å kalle sej for fysioterapeut, det e nok ikkje heilt gått opp for mej enda. Det e litt sykt!! Ej he en utdannelse! Rett nok e det nok et år før ej får autorisasjonen min, det syns ej e like greit. Det må ikkje bli for mykje på en gong heller!

Og hvis du lure på ka ej egentlig he lært på disse tre åra:
1. Ganganalyse og holdningsundersøkelse e kjernen i enkvar undersøkelse, om du så berre he vondt i en finger.
2. Man må alltid ha med seg tunga si.
3. Puster pasienten?
4. Det går alltids an å spole tilbake når du føle at ting ikkje kom ut heilt slik du meinte å sei det.
5. Konveks-konkav regelen
6. Barn e fysiostudentens største skrekk
7. Man bør instruere pasienten i å ikkje gå på krykker på vått golv
8. Livslangt it's learning-tilbud burde være påbudt
9. Frank Sinatra må avslutte etkvart vorspiel
10. Å telle spinosa e vanskelig
11. Aldri legg putene på golvet
12. Det e kaldt på lesesalen
13. Module 6 e verdens beste
14. Møllendalsveien he SIB-kantina med verdens kortaste åpningstid
15. Putene i Møllendalsveien må være dei mjukaste i verden...
16. Aldri stol på administrasjonen, lærera eller det som står i årsplanen
17. Golvet på bevegelsesrommet kan flisast opp hvis man spela innebandy der
18. Heile klassa kan pressast inn i ei hytte på Beitostølen
19. Shorts (og BH) e festantrekk
20. Massasje e kjedelig, eller nydelig.
21. Standardkommentaren frå folk på byen når dei høre at man studera fysioterapi: "Ej he litt vondt i ryggen ej altså..." "Kan du fikse kneet mitt?" Sjølsagt kan ej!! Drikk litt til du, så kjenne du ingenting.
22. Ej ønska mej et Kryvi-bilde til mitt framtidige bryllup. Ja, ej leve i håpet!!!
23. Bassengtrening e klamt
24. Som student ligge man i evig konflikt med monsterprinterane på skulen.
25. Studentkjøkken e ekle greier
26. Søndagsåpen skule e i følge vaktmesteren brannfarlig
27. Rosa laken må ha vore en hit engong
28. Mohitos i Budapest. Say no more.
29. Man kan dekke kaffiflekkar på sjukehusuniforma med kvit teip
30. Ej kjem aldri til å få mej jobb.

En ny blogg ser dagens lys

Wow. Min første blogg. Etter et entusiastisk, men lite vellykka heimeside-eksperiment for nåken år sida, trudde ej at ej skulle halde mej langt unna sånn "skrive-på-nettet"-ting igjen, i allefall sånne ting som EJ skulle administrere. Så får vi sjå korleis det her går.

Det her e forøvrig sånne ting ej finne ut at ej skal gjer når ej egentlig skal lese til eksamen. Ej skal ha min siste eksamen i fysioterapi på tirsdag, og etter det: NO MORE!! Eller, dvs no more eksamen då vettu...No begynne snart mitt nye liv som FYSIOTERAPEUT. Uææ.